Ωρομίσθια Nτροπή

Είμαι τριανταένα ετών, μητέρα ενός αγοριού δύο ετών και έγκυος στο δεύτερο παιδί μου. Ανήκω και εγώ στους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς, που μέσω του καθεστώτος της ωρομίσθιας καλύπτουν τα εκπαιδευτικά κενά στα σχολεία της χώρας, με την παχυλή αμοιβή των 9,36 ευρώ μικτά ανά διδακτική ώρα.Μετά από τρία συναπτά έτη αιτήσεων για μια θέση ωρομίσθιου, κλήθηκα για πρώτη φορά το Δεκέμβρη του 2007 να καλύψω δύο ολόκληρες διδακτικές ώρες την εβδομάδα! σε ολοήμερο δημοτικό σχολείο του Αιγάλεω. Την επόμενη χρονιά στάθηκα πιο τυχερή, αφού κλήθηκα Νοέμβρη και μάλιστα για δώδεκα ώρες, το μέγιστο δηλαδή αριθμό ωρών που έχει δικαίωμα ένας ωρομίσθιος να πάρει σε μία βαθμίδα εκπαίδευσης ο οποίος αριθμός αντιστοιχεί με το μισό του ωραρίου που έχει ένας κανονικά διορισμένος μουσικός, όχι όμως και με το μισό της αμοιβής του.... Να σημειωθεί ότι στο δημοτικό σχολείο που δούλεψα είχα τη θέση μουσικού πλήρους πρωινού ωραρίου, εφόσον μουσικός δεν υπήρχε. Φέτος είναι ακόμα τέλη Σεπτέμβρη, οπότε πολύ νωρίς για να με καλέσουν. Μέχρι τότε οι μελλοντικοί μαθητές μου, όπως και των άλλων ωρομίσθιων συναδέλφων, απλώς θα έχουν κενά στο πρόγραμμα τους.Η αμοιβή μας, όπως ακριβώς προκύπτει από τον τίτλο μας, ορίζεται με την ώρα. Σε διακοπές Χριστουγέννων Πάσχα και λοιπές σχολικές αργίες που συμπίπτουν με ημέρες που έχουμε μάθημα, δεν πληρωνόμαστε. Το επίδομα ανεργίας δεν καταφέρνει η πλειοψηφία των ωρομισθίων να το πάρει, καθώς ο αριθμός των ημερομισθίων (150) που απαιτούνται, είναι σχεδόν αδύνατον να καλυφθούν μόνο από αυτή τη δουλειά. Όσο για τις άδειες κύησης και λοχείας είναι οι 55 μέρες πριν και οι 63 μετά τον τοκετό, που προβλέπει το ΙΚΑ, εφόσον για εμάς που δουλεύουμε σε σχολεία και υπαγόμαστε στο δημόσιο, δεν ισχύει η εξάμηνη άδεια μητρότητας την οποία διαφήμιζε ότι δίνει ο ΟΑΕΔ ακόμα και για τις υποαπασχολούμενες μητέρες. Το άρθρο που μας εξαιρεί είναι το 142 του Ν. 3655 του 2008,ΦΕΚ 58, τόμος Α.Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω σχετικά με τον κλάδο των ωρομισθίων μουσικών τον οποίο γνωρίζω καλύτερα, ότι τα κενά των σχολείων ως προς την μουσική τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι πάρα πολλά. Είναι όμως ευθύνη της πολιτείας η κάλυψη αυτών των θέσεων με μόνιμο προσωπικό, που θα πληρώνεται με αξιοπρεπή μισθό στην ώρα του και όχι πέντε και πλέον μήνες μετά. Που δεν θα χρησιμοποιείται για κάποιους μήνες με μηδαμινά εργασιακά δικαιώματα και θα απολύεται το καλοκαίρι, χωρίς καν να μπορεί να πάρει επίδομα ανεργίας, μόνο και μόνο για να κλείσουν κάποιες τρύπες στην εκπαίδευση και να πέσει ο δείκτης ανεργίας στην Ελλάδα. Δυστυχώς για εμάς τους μουσικούς δεν έχουμε ακόμα καταφέρει, παρά την πλειάδα υπομνημάτων, επαφών και πιέσεων προς το ΥΠΕΠΘ, να κατοχυρώσουμε ούτε το δικαίωμα εξετάσεων ΑΣΕΠ ανά διετία, όπως οι υπόλοιπες ειδικότητες, (μπορούμε να συμμετέχουμε κάθε 7 χρόνια). Συνεχίζουμε λοιπόν να ζούμε σε αυτό το καθεστώς αναμονής κλήσης μας από κάποιο σχολείο, μην μπορώντας να εργαστούμε σε κάποια άλλη πρωινή δουλειά, αμειβόμενοι πενιχρά, με πολύ λιγότερα χρήματα ακόμα και από αυτά της γενιάς των 700 ευρώ και ελπίζοντας να μαζέψουμε τα πολυπόθητα μόρια ώστε κάποια μέρα να δουλέψουμε στο αντικείμενο που σπουδάσαμε με τόση αγάπη.Υπό αυτές τις συνθήκες πως μπορούμε να ζήσουμε, να ονειρευτούμε, να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας; Και γιατί ένα νέο παιδί να θελήσει να μάθει μουσική σήμερα; μια περιττή πολυτέλεια σύμφωνα με την πλειοψηφία των γονέων; Πόσο μάλλον, γιατί ένα παιδί να θελήσει να σπουδάσει μουσικός ή να του επιτρέψουν οι γονείς του κάτι τέτοιο, αφού όπως κυνικά μου απάντησε η μητέρα δασκάλα για την κόρη της (η οποία παρακαλούσε να κάνει μουσική) "τί, να γίνει μουσικός και να την ταΐζω μέχρι τα τριάντα;"Ελπίζοντας σε μι απάντηση για ένα καλύτερο αύριο, όπως οφείλω στα παιδιά μου και στα παιδιά που μου ανατίθεται να διδάξω και πάντα αγωνιζόμενη γι' αυτό.

Χριστιάνα Καλογεροπούλου καθηγήτρια μουσικής