Υπάρχουν όμως τρία τρανταχτά λάθη που αποδίδονται ευθέως στην ΕΕ και την ηγεσία της, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την καθ’ ύλην αρμόδια αλλά και το πλέον επιτυχημένο θεσμικό όργανο της Ενωμένης Ευρώπης:
Λάθος 1ον: Κατ αρχάς η απόφαση της ΕΕ το 2000 να δεχτεί την Ελλάδα στην ΟΝΕ. Η χώρα ήταν παρίας, γεωγραφικά και οικονομικά. Ούτε καν πλησίασε τα κριτήρια του Μάαστριχτ, ιδιαίτερα το «ταβάνι» του 3% για το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Αρκετοί Ελληνες συμφωνούν σήμερα πως θα ήταν καλύτερα εάν η χώρα τους ήταν εκτός ευρωζώνης, ώστε να προχωρήσει σε υποτίμηση και αποκατάσταση της χαμένης της ανταγωνιστικότητας.
Λάθος 2ον: Η ΕΚΤ επέτρεψε στο σπρέντ των ελληνικών ομολόγων (όπως και άλλων «περιφερειακών» ευρωπαϊκών χωρών) να πέσει σχεδόν κάτω από το μηδέν την περίοδο 2002 – 2007. Και, παρά τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα υψηλά επίπεδα χρέους, η Ελλάδα μπορούσε να δανειστεί με όρους… Γερμανίας.
Μεγάλο μέρος της ευθύνης έχουν βέβαια και οι διεθνείς επενδυτές, που έκανα τα στραβά μάτια μπροστά στο ρίσκο, αλλά και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης που παρέβλεψαν, ως συνήθως –και διόλου τυχαία- τα πρώτα δείγματα του ευρωπαϊκού χρέους που ήταν προ των πυλών. Και στις δυο περιπτώσεις η Ελλάδα, παρότι χρεωμένη, λάμβανε εγγυήσεις ισότιμες με κείνες του γερμανικού χρέους…
Λάθος 3ον: Απέτυχαν να στείλουν από νωρίς την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Πριν δηλαδή βουλιάξουν τα ελληνικά σπρέντ.
Η ανάγκη του μηχανισμού στήριξης ήταν ξεκάθαρη από τις αρχές του 2010. Κι όμως οι ηγέτες των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης επέλεξαν να εμφανιστούν ως «σοκαρισμένες» και αιφνιδιασμένες, αντί να καλωσορίσουν την ελληνική κρίση, σαν μια πολύτιμη ευκαιρία, ένα άριστο «δεδικασμένο» για τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων στην ευρωζώνη αλλά και θωράκισης της μακροημέρευσης του ευρώ.
Τώρα που οι κανόνες κατέρρευσαν και η κρίση έφτασε, οι ευρωπαίοι ηγέτες θα πρεπε να δοξάζουν την τύχη τους που το πρώτο κρας τεστ έλαχε στην Ελλάδα, μια εξαιρετικά βολική περίπτωση για δυο βασικούς λόγους:
Πρώτον γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν ανέκαθεν οι «συνήθεις ύποπτοι» κακοδιαχείρησης. Το άτακτο παιδί της Ευρώπης που έπεφτε πολύ συχνά σε οικονομικά σφάλματα και καταχρήσεις. Δηλαδή αποτελέι το τέλειο άλλοθι για να μην αντικρύσουν κατάματα το πρόβλημα.
Δεύτερον γιατί η ελληνική οικονομία είναι πολύ μικρή και επιτρέπει στην Ευρώπη να βρει τα απαραίτητα κεφάλαια για να «θωρακίσει» άλλες ευάλωτες οικονομίες που κινδυνεύουν να «μολυνθούν».
Ανάλυση του Jeff Frankel (12/5/2011):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.