Το φίδι αν το βάλεις στον κόρφο σου για να το ζεστάνεις θα σε τσιμπήσει γι'αυτο καλύτερα αν δεν μπορείς να το αποφύγεις πάτησε του το κεφάλι, γιατι θα τσιμπήσει και άλλους. Ο λύκος τομάρι αλλάζει αλλά χαρακτήρα όχι. Η σοφία του λαού μας είναι σχολείο που δυστυχώς εγώ δεν ακολούθησα μέχρι τώρα.

 Ο τίτλος αφορά τους άσπονδους φίλους μου στο Χαλάνδρι τις μετριότητες που με την δουλικότητα ή την αλητεία επιβίωσαν, με την προειδοποίηση ότι τελείωσαν  οι ανοχές για πολιτικούς λόγους για την δήθεν ενότητα, για λόγους ευγενίας. Τώρα θα εισπράξουν και για όσα τους χαρίσθηκα τα τελευταία χρόνια και έχουμε πολλά για την γούνα τους.

Από τα μαθητικά μου χρόνια ασχολούμαι με την πολιτική και τον Αθλητισμό ακόμη και τότε που δεν καταλάβαινα τι κάνω και γιατί το κάνω. Την πρώτη αποβολή την έφαγα για μια διαδήλωση υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα και τις πρώτες Αθλητικές επιτυχίες τις είχα με την συμμετοχή μου στους Πανελληνίους σχολικούς αγώνες στο Μήκος με επίδοση 6.33μ.Την ίδια χρονιά υπέγραψα δελτίο στον Πιερικό και ξεκίνησα και την ποδοσφαιρική μου καριέρα.

Στο Χαλάνδρι που μετακινήθηκα το 1978 δεν μπορούσα να λειτουργήσω διαφορετικά.

Δεν θα ασχοληθώ όμως με το τι λίγο ή πολύ πέτυχα γιατί αυτό θα το κρίνουν άλλοι αλλά με ένα τελείως διαφορετικό πρόβλημα που αντιμετώπισα όλα αυτά τα χρόνια και από το οποίο απελευθερώθηκα εφέτος με αφορμή ένα ανέκδοτο κείμενο του Μεγάλου Μάνου Χατζηδάκη που και αυτός αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα.

Από το κείμενο αυτό που θα παραθέσω αυτούσιο παρακάτω επαναλαμβάνω το καταστάλαγμα του μεγάλου συνθέτη από την κακία , το κυνηγητό, την αμφισβήτηση, την χυδαιότητα ,των ηλιθίων και των μετρίων που αφθονούν.

Μάνος Χατζηδάκης:Και καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι:

  Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι' όχι εγώ.  

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει κι όχι σ' αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειές μας.  

 Ε π ι θ υ μ ώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» - πού λένε - κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.

  Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.

Νίκος Πανταζής: Περιφρονώ και εγώ με την σειρά μου  όλους του ηλίθιους ,τους χυδαίους τους κρατικοδίαιτους , τους  Πασόκους  της εξουσίας, που έφυγαν σαν τα ποντίκια μόλις  χάσανε την κουτάλα και τις θέσεις με τους υψηλού μισθούς  και τις επιτροπές που διπλασίαζαν τις αποδοχές, τις αναθέσεις από τους ημέτερους για δήθεν δουλειές και μελέτες, τους τεμπέληδες και τους αργόσχολους που όχι μόνο προσλήφθηκαν ρουσφετολογικά ,αλλά δεν πάτησαν ούτε μια μέρα στην δουλεία ,τους ασχολούμενους με τα Δημοτικά για να επιβιώνουν να παίρνουν δουλειές και να διορίζουν όλο το σόι, τους ιδεολόγους της μάσας, τους αριστερούς της αριστερής τσέπης.

Πριν λίγο κυκλοφόρησε ένα κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι ως ανέκδοτο αλλά δεν είναι ανέκδοτο και έχει δημοσιευτεί με τον τίτλο "Το καταστάλαγμα του βίου μου".

Παρ' όλα αυτά σημασία έχει το κείμενο και η ουσία του και όχι η ανιστόριτη κλικοθηρία.   Γεννήθηκα στις 23 Οκτώβρη του '25, στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους μεταπολεμικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη και ο πατέρας μου απ' την Κρήτη. Με φέραν το '31 στην Αθήνα απ' όπου έλαβα την Αττική παιδεία - όταν ακόμη υπήρχε στον τόπο μας και Αττική και Παιδεία.   Είμαι λοιπόν γέννημα δύο ανθρώπων που δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ' την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου όλες τις δυσκολίες του Θεού και όλες τις αντιθέσεις. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την Ευρωπαϊκή, φέραν έν' αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Έγινα τόσο ομαλός, έτσι που οι γύρω μου να φαίνονται ως ανώμαλοι.   Η κατοχική περίοδος μου συνειδητοποίησε πως δεν χρειαζόμουν τα μαθήματα της Μουσικής, γιατί με καθιστούσαν αισθηματικά ανάπηρο και ύπουλα μ' απομάκρυναν απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν: Να διοχετευθώ, να επικοινωνήσω και να εξαφανιστώ. Γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την κατοχή - σαν ήρθε η απελευθέρωση. Δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς δεν μοιάζω φυσιογνωμικά με μέλος του γνωστού Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.   Ταξίδεψα πολύ. Κι' αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν μόνο προϊόν του τόπου μας αποκλειστικό, όπως περήφανα απο
 δεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σωβινιστές και οι ντόπιοι εθνικιστές. Έτσι ενισχύθηκε η έμφυτη ελληνικότητά μου και μίκραινε κατά πολύ ο ενθουσιασμός μου για τους αλλοδαπούς.   Έγραψα μουσική για το Θέατρο, για τον Κινηματογράφο και τον Χορό. Παράλληλα έγραψα πολλά τραγούδια - δύο χιλιάδες μέχρι στιγμής, - μέσ' απ' τα οποία ξεχωρίζω όλα όσα περιέχει αυτή μου η συναυλία.   To 1966 βρέθηκα στην Αμερική, και επειδή χρωστούσα στην ελληνική εφορία κάπου τρεισήμισι εκατομμύρια δραχμές, αναγκάστηκα να κατοικήσω εκεί ώσπου να τα εξοφλήσω.   Εξόφλησα τα χρέη μου το '72 κι' επέστρεψα στην Αθήνα, για να κατασκευάσω το καφενείο με το όνομα «Πολύτροπο». Ήρθε όμως ο τυφώνας που ονομάστηκε «Μεταπολίτευση» με τις σειρήνες των γηπέδων και των σφαιριστηρίων και τους χιλιάδες εκ των υστέρων αντιστασιακούς, που αγανακτισμένοι τραγουδούσαν τραγούδια ενάντια στη Δικτατορία, και που με αναγκάσανε να κλείσω το «Πολύτροπο», μ' ένα παθητικό περίπου πάλι των τρεισήμισι εκατομμυρίων. Μοιραίος αριθμός.   Κι' έτσι απ' το '75 αρχίζει μια διάσημη «εποχή μου» που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε η υπαλληλική, και που με κατέστησε πάλι διάσιμο σ' όλους τους απληροφόρητους συμπατριώτες μου και σ' όσους πίστεψαν πως τοποθετήθηκα χαρακτηριστικά στις όποιες θέσεις της δημόσιας ζωής. Μέσα σ' αυτή που λέτε την περίοδο, προσπάθησα ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω «ακριβές καφενειακές ιδέες» πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και οι δύο ετούτοι οργανισμοί βαθύτατα διαβρωμένοι και σαθροί από τη γέννησή τους, κατάφεραν ν' αντισταθούν επιτυχώς ώσπου στο τέλος να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό, γεννήθηκε η φιλελεύθερη έννοια του ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ και επιβλήθηκε σε ολόκληρο τον τόπο. Και καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι:   Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι' όχι εγώ.   Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει κι όχι σ' αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειές μας.   Ε π ι θ υ μ ώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» - πού λένε - κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.   Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.   Aυτό το ρεσιτάλ είναι αποτέλεσμα πολύχρονης συνειδητής προσπάθειας και μελέτη «υψηλού πάθους». Γι' αυτό και το αφιερώνω στους φίλους μου.   ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ Μελβούρνη 20 Μαΐου 1980»
Πηγή: www.musicpaper.gr