Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Ρίζες Σύνδεσμος Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών 13 Οκτωβρίου 9:24 π.μ. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ Το ότι τα προγράμματα της Τουρκίας για την εξόντωση της ελληνικής και της αρμενικής μειονότητας, κατά την περίοδο 1914-1923, αποτελούν πράξη γενοκτονίας φαίνεται από τον ορισμό του όρου “γενοκτονία” που δίνουν τα Ηνωμένα Έθνη. Η γενοκτονία αναγνωρίσθηκε από τον ΟΗΕ ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας το Δεκέμβριο του 1948, όταν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τη Ναζιστική Γερμανία χαρακτηρίσθηκε από τη Δίκη της Νυρεμβέργης ως γενοκτονία. Το Άρθρο Ζ΄ της «Σύμβασης για την πρόληψη της Γενοκτονίας» του ΟΗΕ λέει τα ακόλουθα: Εις την παρούσα Σύμβαση, ως γενοκτονία νοείται οποιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων, ενεργουμένη με την πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή και θρησκευτικά τοιαύτης: * Φόνος μελών της ομάδας. * Σοβαρή βλάβη σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας. * Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες που μπορούν να επιφέρουν την πλήρη ή την μερική σωματική καταστροφή αυτής. * Μέτρα που αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εις τους κόλπους ορισμένης ομάδας. * Αναγκαστική μεταφορά των παιδιών μιας φυλετικής ομάδας σε άλλη φυλετική ομάδα. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις διατάξεις των Ηνωμένων Εθνών, ακόμη και μία από τις παραπάνω πέντε πράξεις συνιστά πράξη γενοκτονίας. Κατά τη διάρκεια του 1914 – 1922 η Τουρκία ήταν υπεύθυνη τουλάχιστον για τις πρώτες τρεις από τις πέντε προαναφερμένες πράξεις. Η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας – στην οποία υπάγεται και ο Πόντος – καθώς και της Ανατολικής Θράκης, από τους Τούρκους υπήρξε πράξη προμελετημένη, προγραμματισμένη και σταδιακή, και αποσκοπούσε στα εξής: * Στον αναγκαστικό εξισλαμισμό των Ελλήνων. * Στον προσχεδιασμένο εκτοπισμό τους. * Στην αλλοίωση της εθνικής τους ταυτότητας. * Στον βιολογικό τους αφανισμό, και * Στον τελικό ξεριζωμό τους από τις πατρογονικές τους εστίες. Στην ελληνική μειονότητα αμφισβητήθηκε το δικαίωμα στην ύπαρξη, το δικαίωμα στο σεβασμό της φυλετικής, εθνικής και πολιτιστικής της ταυτότητας, και το δικαίωμα να διατηρεί την ειρηνική κατοχή της πατρογονικής γης, στην οποία έζησε ανελλιπώς επί 3.000 χρόνια. Αξίζει εδώ να αναφερθούμε στις παρατηρήσεις του Henry Morgenthau, Πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κωνσταντινούπολη κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως τις καταχωρεί στο βιβλίο του «Η τραγωδία της Αρμενίας», 1918. {...} Αυτά που έγραψα για τους Αρμένιους ισχύουν εξίσου, σε γενικές γραμμές, και για τους Έλληνες και τους Ασσύριους. Πράγματι, οι Έλληνες ήταν τα πρώτα θύματα της πολιτικής του εκτουρκισμού. {...} Το μαρτύριο των Ελλήνων καλύπτει δύο περιόδους: πριν από τον Παγκόσμιο Πόλεμο, και από τις αρχές του 1915. Στόχος της διώξεων της πρώτης περιόδου ήταν οι Έλληνες των δυτικών παραλίων (του Αιγαίου) της Μικράς Ασίας. Κατά την δεύτερη περίοδο στόχος ήταν οι Έλληνες της Θράκης, και των παραλιών του Μαρμαρά, των Δαρδανελίων, του Βοσπόρου και της Μαύρης Θάλασσας. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων από τις περιοχές αυτές εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας... Αρχικά οι Τούρκοι επιστράτευαν τους Έλληνες, και στη συνέχεια σχημάτιζαν με αυτούς Τάγματα Εργασίας, και τους έστελναν στον Καύκασο και σε άλλα μέτωπα του πολέμου για να φτιάξουν δρόμους. Εκεί οι Έλληνες, όπως οι Αρμένιοι πριν από αυτούς, πέθαιναν κατά χιλιάδες από το κρύο, την πείνα και από άλλες στερήσεις... Στο άρθρο της ερχόμενης εβδομάδας θα αναφερθώ σε διάφορα δημογραφικά στοιχεία και σε απογραφές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βάσει των οποίων υπολογίζω πως οι Έλληνες που έγιναν θύματα του προγράμματος εθνοκάθαρσης από τους Νεότουρκους και από το Κεμαλικό καθεστώς της Τουρκίας, στο πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα, ανέρχονται στο ένα εκατομμύριο επτακόσιες χιλιάδες. Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί με το 50% των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Η πράξη αυτή των Τούρκων μόνο με μια λέξη χαρακτηρίζεται: Γενοκτονία. Το πρόγραμμα γενοκτονίας του ελληνικού στοιχείου που ζούσε στην τότε επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εφαρμόσθηκε από τους Νεότουρκους μέχρι το 1918, και ολοκληρώθηκε από τους Κεμαλικούς κατά την περίοδο 1919-1922. Συγκεκριμένα στοιχεία για την έκταση της γενοκτονίας σε αριθμούς θυμάτων δεν υπάρχουν, για ευνόητους λόγους. Όπως συμβαίνει με όλα τα εγκλήματα, μετά τη διάπραξή τους οι εγκληματίες φροντίζουν να εξαφανίσουν κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο. Για το λόγο αυτό οι εκτιμήσεις των ιστορικών ερευνητών κυμαίνονται, ανάλογα με τις πηγές των πληροφοριών τους, και τους δικούς τους υπολογισμούς. Οι περισσότεροι ιστορικοί τοποθετούν τον αριθμό των απωλειών από θανάτους κατά τη διάρκεια των εκτοπίσεων και εξοριών, και από τις εκτελέσεις, στο ένα εκατομμύριο. Οι δικές μου εκτιμήσεις, με βάση τα στοιχεία που παραθέτω πιο κάτω, δείχνουν πως οι νεκροί πλησίαζαν το ένα εκατομμύριο επτακόσιες χιλιάδες. ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ Σύμφωνα με απογραφή πληθυσμού που έγινε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1914, ο ελληνικός χριστιανικός πληθυσμός της Αυτοκρατορίας ανερχόταν σε 2.600.000 άτομα. Οι Έλληνες που είχαν εξισλαμισθεί είχαν περιληφθεί με τους Μουσουλμάνους. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας το 1923, σαν αποτέλεσμα της Συνθήκης της Λωζάνης, το 1928 στην Ελλάδα έγινε γενική απογραφή του πληθυσμού. Η απογραφή αυτή έδειξε ότι 1.200.000 κάτοικοι είχαν δηλώσει ως τόπο καταγωγής τους τη Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως άλλες πηγές (Η Μικρασιατική Καταστροφή, Εκδόσεις, Αθήνα) δείχνουν ότι τα 2.600.000 αναφέρονται στους Έλληνες της Μικράς Ασίας. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν γύρω στους 800. 000 Έλληνες της Ανατολικής Θράκης (Χάρη Τσιρκινίδη «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε...», Θεσσαλονίκη 1996), ανεβάζοντας το σύνολο των Ελλήνων της Μικράς Ασίας – στην οποία περιλαμβάνεται και ο Πόντος – και της Ανατολικής Θράκης στα 3.400.000. Όταν από τα 3.400.000 Έλληνες που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1914 αφαιρέσουμε το 1.200.000 που κατέφυγαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες, και τις 300.000 κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, που η Συνθήκη της Λωζάνης τους εξαίρεσε από την ανταλλαγή των πληθυσμών, μένει ένα υπόλοιπο 1.900.000 ατόμων, η τύχη των οποίων αγνοείται. Αν από τον αριθμό αυτό αφαιρέσουμε 400.000 που υπολογίζεται ότι κατέφυγαν στη Σοβιετική Ένωση και σε άλλες χώρες, μένει ένα υπόλοιπο 1.500.000 ατόμων, που πρέπει να υπήρξαν θύματα της τουρκικής θηριωδίας. Από αυτά 350.000 ήταν Έλληνες του Πόντου και 1.150.000 Έλληνες της υπόλοιπης Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Ο αριθμός των Ελλήνων που υπήρξαν θέματα της πολιτικής εθνοκάθαρσης των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών κατά την περίοδο 1914-1922 επιβεβαιώνεται και από τις αναφορές των ακόλουθων τριών Αμερικανών: Henry Morgenthau, George Horton, Arthur Frontingham. Ο πρώτος ήταν Πρέσβης των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη, και ο δεύτερος Πρόξενος των ΗΠΑ στην Σμύρνη κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918), ενώ ο τρίτος έγραψε μια λεπτομερή ανάλυση των απωλειών του ίδιου πολέμου. Στα βιβλία που συνέγραψαν αυτοί οι τρεις Αμερικανοί τοποθετούν τους Έλληνες που έχασαν τη ζωή τους από τις θηριωδίες των Τούρκων μέχρι το 1918 στο ένα εκατομμύριο.