ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ

Γράφει η Αμαλία Σαραντοπούλου
Δικηγόρος
Ο Παρθενώνας, το αθάνατο σύμβολο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού, είναι ναός δωρικού ρυθμού, αφιερωμένος στην θεά Αθηνά, και είναι το μεγαλύτερο μνημείο της κλασικής αρχαιότητας.

Επάνω σε αυτό το απαράμιλλης ομορφιάς θαύμα, σε αυτό το δημιούργημα ανθρώπινης ιδιοφυίας, «ασέλγησαν» κατά διαστήματα όσοι δεν ηδύναντο, λόγω πνευματικής ένδειας, να εκτιμήσουν την σημασία του, την ιστορικότητα και τον συμβολισμό του. Η σύληση ξεκινά ήδη από την ρωμαϊκή εποχή. Αργότερα, το 450 μΧ., οι ανιστόρητοι, φανατικοί και βάρβαροι χριστιανοί της εποχής κατέστησαν τον Παρθενώνα εκκλησία της Αγίας του Θεού Σοφίας. Αφήρεσαν το άγαλμα της Αθηνάς, το οποίο καταστράφηκε επιτόπου. Ανοίχτηκαν παράθυρα και πόρτες και στο εσωτερικό του Ναού ζωγραφίστηκαν χριστιανικές εικόνες. Το 1459, ο Μωάμεθ ο πορθητής διέταξε την μετατροπή του Ναού σε τζαμί. Το 1687 επήλθε η μεγαλύτερη καταστροφή του Παρθενώνα, λόγω βομβαρδισμού από τους Ενετούς, με αποτέλεσμα να απομείνουν σχεδόν μόνον ερείπια.

Όμως, μία ακόμη «ασελγής» και ανίερη πράξη έμελλε να δώσει το οριστικό χτύπημα και να πλήξει την τεράστια ελληνική παρακαταθήκη, που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ο λόρδος Έλγιν, διορισμένος πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ξεκίνησε από το 1801 την λεηλασία του Παρθενώνα. Ένας αρχαιοκάπηλος, με τις ευλογίες των βάρβαρων κατακτητών της Ελλάδας, αλλά και της εξίσου βάρβαρης χώρας του, «ακρωτηρίασε» ένα εθνικό μνημείο. Ένα σύμβολο οικουμενικών διαστάσεων. Το 1806, παραπάνω από τα μισά μάρμαρα και γλυπτά του Παρθενώνα αποχωρίστηκαν βιαίως την πατρίδα τους και σάλπαραν σε βασιλικό πλοίο για μία ξένη γη. Μέχρι σήμερα, εκτίθενται στο Βρετανικό Μουσείο, χωρίς καμία αιδώ από την σύγχρονη Αγγλία. Μοναδική εξαίρεση στην σιωπή που περιβάλλει το θέμα, η Μελίνα Μερκούρη, η οποία, ως Υπουργός Πολιτισμού, έλεγε ενώπιον της Oxford Union, με μεστό και συγκινητικό λόγο: «πρέπει να καταλάβετε τί σημαίνουν για μας τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι η υπερηφάνειά μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο τελειότητας. Είναι φόρος τιμής στην δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι οι φιλοδοξίες μας και το ίδιο το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας. …. Στο όνομα της δικαιοσύνης και της ηθικής, παρακαλώ, δώστε τα πίσω. Ειλικρινά πιστεύω ότι μία τέτοια χειρονομία εκ μέρους της Μεγάλης Βρετανίας θα τιμούσε πάντα το όνομά της.».

Ο αγώνας της, δυστυχώς, δεν δικαιώθηκε. Ακόμα και σήμερα, μετά την δημιουργία του Μουσείου της Ακρόπολης, το οποίο αποτελεί κόσμημα για την χώρα μας, ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου δηλώνει ότι δεν τίθεται θέμα επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα, παρά μόνον ως μορφή δανείου, αφού προηγουμένως η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίσει επισήμως την κυριότητα του Βρετανικού μουσείου επί των μνημείων! Συνεπώς η επιστροφή των μαρμάρων διαφαίνεται αδύνατη. Οι ευθύνες όμως για αυτήν την απαράγραπτη αδικία εξακολουθούν να βαραίνουν και την ελληνική πλευρά. Με πόση ευκολία έχει, σε πολλές περιπτώσεις, απεμπολήσει κάθε τι δικό μας…!!! Με πρόγραμμα και σύστημα έχει καλλιεργήσει η εξουσία στον Έλληνα την αδιαφορία για την πατρίδα και την ιστορία του. Κι ακόμα κι αν αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση να ασχοληθεί με αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα, θα παρακαλέσει αντί να διεκδικήσει, με στεντόρεια, υπερήφανη εθνική φωνή και ανυποχώρητη βούληση. Κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο πράττει για όλα τα ζητήματα εθνικής σημασίας, μίζερα και προδοτικά, χωρίς επίγνωση βαθιά των δικαίων της. Άραγε δεν υπάρχει διεθνής νομιμότητα, εγχώριο και διεθνές δίκαιο, διεθνή δικαστήρια, ώστε με εθνική ομόνοια να στοχεύσουμε στην αποκατάσταση μίας παράνομης πράξης, συντελεσθείσας από έναν «πλιατσικολόγο» (ο χαρακτηρισμός ανήκει στον λόρδο Μπάιρον) και την χώρα του, η οποία με οπλιταγωγά πλοία της Αυτού Μεγαλειότητος οικειοποιήθηκε ότι δικαιωματικά μας ανήκει; Βέβαια, οι σύγχρονοι Έλληνες λίγο θα ενδιαφέρονταν για κάτι τέτοιο, αφού απ’ότι φαίνεται τους απασχολεί περισσότερο ο… «παραμυθένιος» γάμος απογόνων της ίδιας βασιλικής οικογένειας, η οποία κάποτε βοήθησε στο να καταστρέψει ένας ληστής ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας και να το στείλει «αιχμάλωτο στην εξορία» (Thomas Hardy).

Σήμερα, ο Έλληνας επισκέπτης του Μουσείου της Ακρόπολης έχει την τύχη να ενωθεί με το πνεύμα των αρχαίων προγόνων του. Έχει την δυνατότητα να αφεθεί σε ένα συναρπαστικό, συναισθηματικό και διδακτικό ταξίδι στον χρόνο. Βαθιά θλίψη, όμως, θα του προκαλέσουν τα σημεία που έχουν επιδεικτικά παραμείνει κενά, περιμένοντας να συμπληρωθούν με την επιστροφή των κλεμμένων… Όπως αναμένουν οι αγέρωχες καλλονές του Ερεχθείου την επιστροφή της έκτης Καρυάτιδας, για να ολοκληρωθεί το μεγαλείο τους…

Ας μην σβήσει ποτέ το πάθος και η φωνή των Ελλήνων για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Ας μην διαψευστεί τελικά η ελπίδα για τον επαναπατρισμό αυτών των πολύτιμων κομματιών της ψυχής μας…