Η παταγώδης αποτυχία του μνημονίου μοιάζει να ήταν όχι μόνο αναπόφευκτη, αλλά και απολύτως προβλέψιμη. Ήταν η πρώτη πράξη της επανάληψης ενός έργου που οι οικονομολόγοι έχουν ξαναδεί στη Λατινική Αμερική….
Το 1985 ο James Baker, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Προέδρου Ronald Reagan, ανακοίνωσε στην ετήσια συνέλευση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Σεούλ της Ν. Κορέας, το σχέδιό του για βοήθεια προς 15 υπερχρεωμένες χώρες , το οποίο και βασιζόταν στην απλή ιδέα της παροχής νέων δανείων από τις εμπορικές τράπεζες. Το 1988, το σχέδιο Baker ήταν ουσιαστικά νεκρό. Το συνολικό δημόσιο χρέος των 15 χωρών είχε ανέβει στα 500 δισ. δολάρια από 350 δισ. δολάρια το 1981.
Ο νέος Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Nicholas Brady εμφάνισε ένα νέο σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης του χρέους των αναπτυσσόμενων το 1989, που βασιζόταν σε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση. Περιελάμβανε από τη μια μεριά «κούρεμα» των δανείων κι από την άλλη μείωση των επιτοκίων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Πολλοί είπαν ότι το σχέδιο αυτό άργησε. Αν είχε έρθει νωρίτερα, η Λατινική Αμερική θα είχε αποφύγει μια «χαμένη δεκαετία».
Επιπλέον, υπήρχε η πρόβλεψη για επιπρόσθετη χρηματοδότηση των ανωτέρω χωρών, με σκοπό να πάρει μπροστά η οικονομία τους.
Μερικές δεκαετίες αργότερα, αρκετοί βλέπουν ομοιότητες, τηρουμένων των αναλογιών, μεταξύ του σχεδίου Baker και της πολιτικής λιτότητας που το συνόδευε και του μετέπειτα σχεδίου Brady.
Εύλογα θα αναρωτηθεί λοιπόν κανείς: Γιατί πριν τη διάσωση μέσω πολιτικής παρέμβασης, πρέπει να προηγηθούν οι βαθιές επώδυνες τομές. Οι ευρωπαίοι –στο σύνολο τους και όχι μόνο οι νότιοι- προκειμένου να αντεπεξέλθουν οι οικονομίες τους στον ασιατικό ανταγωνισμό πρέπει να μάθουν να ζουν με λιγότερα. Με πολύ λιγότερα. Πριν το «κούρεμα» του χρέους, θα έχει προηγηθεί η εμπέδωση μια διαφορετικής κοινωνικής κουλτούρας, καθόλου σπάταλης, ελάχιστα καταναλωτικής, εξαιρετικά «πειθαρχημένης». Θα έχει επέλθει επίσης μια ριζική διαφοροποίηση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Τα κοινωνικά στρώματα, που συνηθίσαμε να ονομάζουμε “μικρομεσαία” πλήγονται καίρια.
Και πότε θα εμφανισθεί τελικά η « πολιτική λύση για ένα βιώσιμο χρέος;». Λίγο πριν από την κατάρρευση, λίγο πριν τη στάση πληρωμών, όχι λόγω της περίφημης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», αλλά μόνο και μόνο για να αποφύγουν τις συνέπειες στις οικονομίες τους, οι ευρωπαίοι ηγέτες θα συναινέσουν σε ένα σχέδιο σωτηρίας, πραγματικό αυτή τη φορά. Έως το 2013, μπορεί και νωρίτερα θα έχει λάβει σάρκα και οστά.
Μικρός Οδυσσέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.