Όταν άρχιζε η συζήτηση, από τα μέσα της περασμένης εβδομάδας, για τη συγκρότηση ή όχι κυβέρνηση συνεργασίας, τίποτα δεν μπορούσε να βεβαιώσει για την κατάληξη. Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς ξεκινούσαν από διαφορετική αφετηρία, με διαφορετικά δεδομένα και φυσικά αντίθετες στοχεύσεις. Τώρα βρίσκονται σε μία κυβέρνηση, που δημιουργούν από κοινού προς έκπληξη φίλων και εχθρών.
Κατ’ αρχήν ο Γιώργος Παπανδρέου το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ήταν παραιτημένος, ουσιαστικά, από την πρωθυπουργία. Στις διαβουλεύσεις μπήκε «προσφερόμενος» να θυσιάσει κάτι, που στην πραγματικότητα δεν είχε – την παραμονή του στη θέση του πρωθυπουργού – για να κερδίσει κάτι, που επεδίωκε μήνες τώρα, τη συμμετοχή της ΝΔ σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, ώστε να την καταστήσει συνυπεύθυνη για τη μνημονιακή πολιτική, να μοιραστεί το πολιτικό κόστος και στα δύο μεγάλα κόμματα και βεβαίως να ανακόψει τη δυναμική του Αντώνη Σαμαρά προς την αυτοδυναμία.
Από αυτή την άποψη ο κ. Παπανδρέου πέτυχε τον τελευταίο στόχο, που μπορούσε να θέσει: Να συμπαρασύρει τον κ. Σαμαρά στον κύκλο της φθοράς, που προκαλεί έτσι κι αλλιώς η εφαρμοζόμενη πολιτική.
Από την άλλη ο Α. Σαμαράς έκανε μάλλον την αντίστροφη πορεία. Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας φάνταζε ο πλέον κερδισμένος, μετά τη μοιραία κίνηση του κ. Παπανδρέου για το δημοψήφισμα.
Ως το μεσημέρι της Πέμπτης όλοι πόνταραν στη δική του παρουσία και δεν αμφισβητούσαν τη δυναμική του. Μπορούσε να ασκήσει και την πιο σκληρή κριτική στον κ. Παπανδρέου και να νιώθει την αποθέωση της κοινής γνώμης ή έτσι φαινόταν. Φευ! Τα πράγματα άλλαξαν δραματικά από το μεσημέρι της Πέμπτης.
Η κίνηση των «συναινετικών» βουλευτών της ΝΔ να ζητήσουν «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», με τον συνεπαγόμενο κίνδυνο να αποχωρήσει από το κόμμα ένα μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας, οδήγησε τον κ. Σαμαρά στην πρώτη, καθοριστική, στροφή: Ανακοίνωσε ότι θα ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, την οποία απέρριπτε μετά βδελυγμίας όλο το προηγούμενο διάστημα. Η αντιμνημονιακή στρατηγική του παρουσίασε τα πρώτα ρήγματα.
Ήταν θέμα χρόνου να γκρεμιστεί ολοσχερώς. Οι όροι, που έθεσε προς τούτο, δεν είχαν καμία αξία: Η απαίτηση να φύγει ο Παπανδρέου, είχε ήδη εκπληρωθεί στο παρασκήνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.